ΕΡΕΙΠΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΟΜΙΧΛΗ
Τα ερείπια μου καπνίζουν από αγάπες καμένες μέχρι το
μεδούλι της ψυχής
Χαμένη σ’ ένα χαμένο κόσμο, χαμένα αναζητώ μέσα στη λήθη
του πόνου
Ένα αντίο και αγκαλιές από απραγματοποίητες συναντήσεις
Μια κεραία στο βάθος μα χωρίς ηλεκτρικό, πώς να εκπέμψει κανείς
σήματα μοναξιάς;
Με κάποιο τρόπο χρειάζομαι να πάω κάπου, έστω κι αν είναι διαδρομή
χωρίς επιστροφή.
Με
κάποιο τρόπο, τον ήλιο να αντικρύσω κι ας είναι η περίεργη ματιά μου να καεί.
Κουράστηκα,
καταλαβαίνεις, χαμένη σ’ ‘ένα χαμένο κόσμο, χαμένα να αναζητώ σήματα φωτιάς και
συμπαράστασης.
Κάπου
την πυξίδα έχασα, κάπως τα λόγια που δε μέτρησα, κάπου οι φόβοι που ‘ γίναν πιο
δυνατοί και από σένα. Τον εαυτό μου έχασα και δεν τον βρίσκω πουθενά.
Μέσα
σε σοκάκια, ανάμεσα σε γκρίζους ανθρώπους, σε στοιχειωμένα σπίτια, όσο κι αν
έψαξα, τίποτα
Σε ένα
βλέμμα αντανακλάστηκα και ευθύς ο καθρέφτης έσπασε σε χίλια κομμάτια.
Χιλιάδες
μικρά ασύμμετρα κομμάτια, πώς να τα ξανά κολλήσω , καταλαβαίνεις
Είναι
μικρά και είμαι τυφλή
Κάπου,
κάποτε, στο βάθος των σκέψεων μου,
Ένα
φοβερό θεριό, μια πελώρια οπτασία
Το
θάρρος μου κράτησε και από τότε δεν το ξανάδα
Κάπου,
κάπως, κάποτε, η καρδιά φυλακίστηκε μες σε δωμάτιο
Από
λογική και σκόνη
Σκόνη
που αφήνουν τα λαβωμένα από τον ανθρώπινο χρόνο αισθήματα.
Ένα
χαμόγελο και ένα σου χάδι….κορνίζα έγιναν και έπειτα τι ;
Τα ερείπια μου σφυρίζουν από αθετημένες υποσχέσεις
Ποια
γλυκιά ανασαιμιά θα αποκαλύψει τα χνάρια
τους, ποια ψυχή της μόνης της ζωής το
ταξίδιον, βουβά θα ακολουθήσει ;
Τα
ερείπια μου ξεψυχάνε από βαρύγκομους αναστεναγμούς και κατακόκκινους πόθους
Σιωπή
μες στη σιωπή και εγώ ανάμεσα τους
βαριανασαίνω
Πώς να
καταλάβεις ;
