Οι νεραϊδες πετούν ψηλά...

Ακροβατώντας σε ένα στάθμισμα της σκέψης,

Λικνίζομαι με μελωδίες αναπάντεχες

Κι είναι μακρύς ο δρόμος μα μ’αρέσει

Γιατί είναι στρωμένος με όνειρα δικά μου

Οι νεράιδες μου πετούν ελεύθερες

Τις απεγκλώβισα από που τις κρατούσαν δέσμιες

Οι φόβοι των περαστικών με το γκρίζο πρόσωπο

Που να οδηγεί απόψε η νύχτα την τροχιά μου

Και γιατί άραγε να ακολουθώ σαν υπνωτισμένη

Χαρταετό γλάρων να σμιλεύει τα άστατα σύννεφα

Με άτακτα φτερουγίσματα

Οι νεράιδες μου πετούν ελεύθερες

Κι αν προχωρήσω κι αν δεν υποταχτώ

Θα πετάξω κι εγώ μαζί τους

Κι αν δεν ξέρω να περπατώ

Συγχώρεσε με

Οι νεράιδες μου ευέλικτα κολυμπούν στην ελευθερία τους

Κι ας ταλαντεύομαι σαν εκκρεμές μέσα στο χάος

Της απέραντης οικουμένης