Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2015

Ναυάγιο

                                                             


 Άλλο χαρά και αλλο ικανοποίηση.
Η ικανοποίηση δεν μπορεί να σε πάρει αγκαλιά, να σε κοιτάξει κατάματα, να σε αφουγκραστεί. Ίσως στην καλύτερη να σε ερμηνεψει.

Αλλά τον ωκεανό που κρύβεις μέσα σου, τον αγνοεί, γιατι είναι τυφλή.

Η αγάπη θέλει γενναιότητα.
Και μονο δυνατοί μπορούν να την προσφέρουν, ακόμα ίσως και οι αδύναμοι αλλά που έχουν επίγνωση της αδυναμίας τους, δεν κρύβονται. Πίσω απο ανόητα γέλια, ανούσια αστεία, κανιβαλισμό.
 
Μουσική λοιπόν, μέχρι να καεί το καντηλάκι και να τελειώσουμε και να απομείνει η ανάμνηση ενός εφιάλτη απο όνειρο που δεν πραγματοποιηθηκε. Εκδικούνται άγρια τα ανεκπλήρωτα όνειρα. Χιλιάδες παράπονα σαν σταγόνες βροχής στο κενό. Μαζί με ανελπιδα αντίο.


Τὸ ναυάγιο τῆς «Κίχλης»


«Τὸ ξύλο αὐτὸ ποὺ δρόσιζε τὸ μέτωπό μου
τὶς ὦρες ποὺ τὸ μεσημέρι πύρωνε τὶς φλέβες
σὲ ξένα χέρια θέλει ἀνθίσει. Πάρ᾿ το, σοῦ τὸ χαρίζω-
δές, εἶναι ξύλο λεμονιᾶς...»
Ἄκουσα τὴ φωνὴ
καθὼς ἐκοίταζα στὴ θάλασσα νὰ ξεχωρίσω
ἕνα καράβι ποὺ τὸ βούλιαξαν ἐδῶ καὶ χρόνια-
τὄ᾿λεγαν «Κίχλη» ἕνα μικρὸ ναυάγιο- τὰ κατάρτια,
σπασμένα, κυματίζανε λοξὰ στὸ βάθος, σὰν πλοκάμια
ἢ μνήμη ὀνείρων, δείχνοντας τὸ σκαρί του
στόμα θαμπὸ κάποιου μεγάλου κήτους νεκροῦ
σβησμένο στὸ νερό. Μεγάλη ἀπλώνουνταν γαλήνη.
Κι ἄλλες φωνὲς σιγὰ-σιγὰ μὲ τὴ σειρά τους
ἀκολούθησαν- ψίθυροι φτενοὶ καὶ διψασμένοι
ποὺ βγαίναν ἀπὸ τοῦ ἥλιου τ᾿ ἄλλο μέρος, τὸ σκοτεινό-
θἄ ῾λεγες γύρευαν νὰ πιοῦν αἷμα μία στάλα-
ἤτανε γνώριμες μὰ δὲν μποροῦσα νὰ τὶς ξεχωρίσω.
Κι ἦρθε ἡ φωνὴ τοῦ γέρου, αὐτὴ τὴν ἔνιωσα
πέφτοντας στὴν καρδιὰ τῆς μέρας
ἥσυχη, σὰν ἀκίνητη:
«Κι ἂ μὲ δικάσετε νὰ πιῶ τὸ φαρμάκι, εὐχαριστῶ-
τὸ δίκιο σας θἆ ῾ναι τὸ δίκιο μου ποῦ νὰ πηγαίνω
γυρίζοντας σὲ ξένους τόπους, ἕνα στρογγυλὸ λιθάρι.
Τὸ θάνατο τὸν προτιμῶ-
ποιὸς πάει γιὰ τὸ καλύτερο ὁ θεὸς τὸ ξέρει».
Χῶρες τοῦ ἥλιου καὶ δὲν μπορεῖτε ν᾿ ἀντικρίσετε τὸν ἥλιο.
Χῶρες τοῦ ἀνθρώπου καὶ δὲν μπορεῖτε ν᾿ ἀντικρίσετε τὸν
ἄνθρωπο.






Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2015

Cause




Ok, δεν έχασα δουλειά, αλλά τι γίνεται όταν χάνεις τον εαυτό σου κάθε βράδυ; Και οι δικοί σου σε αγνοούν και δεν παίρνουν χαμπάρι και σε απομακρύνουν γιατί απλά δεν το διαχειρίζονται; Φτάσαμε σε μια εποχή όπου πρέπει να είσαι διαχειρίσιμος και εσύ σε θέση να διαχειρίζεσαι τα πάντα, τα συναισθήματα σου, την θλίψη σου, τον χρόνο σου, τον καιρό....και πάλι καταλήγεις βουβός και θυμωμένος