Οι νεραϊδες πετούν ψηλά...

Ακροβατώντας σε ένα στάθμισμα της σκέψης,

Λικνίζομαι με μελωδίες αναπάντεχες

Κι είναι μακρύς ο δρόμος μα μ’αρέσει

Γιατί είναι στρωμένος με όνειρα δικά μου

Οι νεράιδες μου πετούν ελεύθερες

Τις απεγκλώβισα από που τις κρατούσαν δέσμιες

Οι φόβοι των περαστικών με το γκρίζο πρόσωπο

Που να οδηγεί απόψε η νύχτα την τροχιά μου

Και γιατί άραγε να ακολουθώ σαν υπνωτισμένη

Χαρταετό γλάρων να σμιλεύει τα άστατα σύννεφα

Με άτακτα φτερουγίσματα

Οι νεράιδες μου πετούν ελεύθερες

Κι αν προχωρήσω κι αν δεν υποταχτώ

Θα πετάξω κι εγώ μαζί τους

Κι αν δεν ξέρω να περπατώ

Συγχώρεσε με

Οι νεράιδες μου ευέλικτα κολυμπούν στην ελευθερία τους

Κι ας ταλαντεύομαι σαν εκκρεμές μέσα στο χάος

Της απέραντης οικουμένης

You looked so beautiful…for a moment…I allowed myself to dream…

Feeling,

Something once I did,

Now only fingers roughly sense

Textures coarse and sharp and dense,

Touch is now for grasp and grip

Objects, not to slip.

 Silence,

Silence everywhere,

Heard above the sound of voices

Crowding out the common noises

Remaining only gentle sighing

My heart crying.

Breath,

In and out, in and out

Mechanical movement grating

Its steadiness I'm hating

Body continues when heart has stopped

Though heart still beats.

Crunching dust,

Flavour just a memory

Was there a time when I enjoyed

The taste of food unalloyed

By bitter dust and nothingness,

Upon the tongue?

Dead,

Yet still living

Moving through my life

As though I have not changed

All inside grief unbounded

Lost love lost

Let me cry,

Let me die!