Η χαμένη τρυφερότητα

                                                        Θυμάμαι ακόμα...

Νύχτα - Γυνή και Θάλασσα...μαζί με Σελήνη

Ξέρεις γιατί είμαι ερωτευμένη με την θάλασσα; Γιατί κανείς δεν της αντιστέκεται; Γιατί ήταν, είναι και θα είναι η αιώνια Γυναίκα; 

Γιατί δεν μπορείς να της κρυφτείς, δεν γίνεται να υποκριθείς, αδυνατείς να την πείσεις....Είναι αέναη και αγέραστη, μπορεί να σε θανατώσει με την παραμικρή της οργή και να σε βουλιάξει στο βυθό της με κάθε της ανασαιμιά...

Καραδοκεί και σε παρατηρεί....σαν από πάντα. Από τότε που βρίσκόσουν στη μήτρα της μάνας σου.

Γυμνός προχωράς εντός της....πως αλλιώς ; Πως αλλιώς θα την αγγίξεις..χωρίς να βραχείς;

Εδώ δεν είναι στεριά, να ανασκουμπωθείς, να αλλάξεις πορεία, να μετανιώσεις...Εδώ μπορείς να γελάς και να κλαις ταυτόχρονα....μικρός και απέραντος σαν εκείνη. Εδώ δεν μπορείς να αλλάζεις μορφές και διαθέσεις  σαν χαμαιλέοντας.Εδώ δεν μπορείς να είσαι λιγοστός, παρά απέραντος και βαθύς ..σαν εκείνη. Ή την κολυμπάς με την σάρκα σου υγρή και αλατισμένη πέρα ως πέρα ή παραμένεις στην ασφάλεια της στεριάς και την θωρείς από μακρυά, σαν μια γυναίκα που δεν ήσουν θαραλέος αρκετά να κατακτήσεις.

Το σκέφτεται κανείς όταν πέφτει στην θάλασσα; Το σκέφτεται κανείς όταν ερωτεύεται; 

Μέσα στην νύχτα βυθίζομαι στις σκέψεις της και στο κορμί της...Χάνομαι...σαν έτοιμη από καιρό, παραδίνομαι δίχως δισταγμούς και μαύρες σκέψεις. Ταξιδεύω στα κύματα της κι οι σιωπές της με κατακλύζουν..το ίδιο και οι μουσικές της. Καμία σύγκριση, καμία διαφορά. Ξέρεις η θάλασσα είναι η μόνη που με ηρεμεί πραγματικά...πως αλλιώς σαν μια άξια ερωμένη που ξέρει πως να περιποιηθεί τον εραστή της. Σιωπώ και ηρεμώ από τις σκέψεις και τα στοιχειά εντός μου. Πως γίνεται αλλιώς ; Aφού είναι πιο άγρια από μένα...σαρωτική. Πως μπορείς να αντισταθείς σε κάτι άναρχο χωρίς οι πόθοι να κάνουν ολονυχτία; 

Kαι ένα κόκκινο φεγγάρι μελαγχολικό και παιχνιδιάρικο να ξεπροβάλλει δισταχτικά από τον Ορίζοντα και να μας καλοσορίζει με το φως του. Σαν να ξέρει κι αυτό από πάντα...

Όπως πάντα, η θάλασσα διαθέτει ένα μεγαλείο και μια απλότητα συμπαντικής φύσεως, που επιβάλλει τη σιωπή. Γιατί, τι μπορεί να πει ο άνθρωπος, ιδιαίτερα τη νύχτα, όταν ο ωκεανός είναι μόνος με τον αστερόεντα ουρανό? Ο καθένας κοιτάζει μακριά, αμίλητος, παραιτημένος από κάθε προσωπική δύναμη, ενώ παλιές κουβέντες, παλιές εικόνες, περνούν πολυάριθμες από το νου του. Η θάλασσα είναι όπως η μουσική : φέρνει μέσα της και αγγίζει όλα τα όνειρα της ψυχής.

Η ομορφιά της θάλασσας οφείλεται στο ότι μας αναγκάζει να καταδυθούμε στους γόνιμους βυθούς της ψυχής, όπου ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον εαυτό μας. Για την ώρα είμαστε ακόμα εξαντλημένοι από τη φουρτούνα των τελευταίων ημερών. Αναμηρυκάζουμε και βάζουμε σε τάξη, με μια ασυνείδητη διεργασία, όλα αυτά που η Ελλάδα ανέτρεψε μέσα μας. 

Μόνο στην θάλασσα νιώθω ολόκληρη. Και δεν νομίζω πως είμαι η μόνη. Όλοι μας βιώνουμε αυτό ασυναίσθητα. Καθώς προχωρούν πιο βαθιά στην αγκαλιά της θάλασσας, νιώθουν αυτό το αναπάντεχο αίσθημα ολότητας να τους πλημμυρίζει, διότι γνωρίζουν πως δεν υπάρχει άλλος τρόπος και πως αυτή η υγρή πανοπλία θα κυριεύσει κάθε σπιθαμή του κορμιού τους, κάθε γωνιά της ψυχής τους, τίποτα δεν θα μείνει στεγνό...

                                         Κάθομαι στο λιμάνι , 

                           η θάλασσα με καλεί 

                          Κρύβομαι μέσα στο νερό

                         Αλλά πρέπει να αναπνεύσω

                  Είσαι ένα κύμα του ωκεανού, αγάπη μου

                        που συνθλίβεται στην πλώρη 

                       Είμαι ένας κατάδικος, αγάπη μου

                   Αν έβρισκα ένα τρόπο να σε ταξιδέψω

                   Ίσως απλά να βρισκόμουν μακρυά.