Ναυάγιο

                                                             

 Άλλο χαρά και αλλο ικανοποίηση.

Η ικανοποίηση δεν μπορεί να σε πάρει αγκαλιά, να σε κοιτάξει κατάματα, να σε αφουγκραστεί. Ίσως στην καλύτερη να σε ερμηνεψει.

Αλλά τον ωκεανό που κρύβεις μέσα σου, τον αγνοεί, γιατι είναι τυφλή.

Η αγάπη θέλει γενναιότητα.

Και μονο δυνατοί μπορούν να την προσφέρουν, ακόμα ίσως και οι αδύναμοι αλλά που έχουν επίγνωση της αδυναμίας τους, δεν κρύβονται. Πίσω απο ανόητα γέλια, ανούσια αστεία, κανιβαλισμό.
 

Μουσική λοιπόν, μέχρι να καεί το καντηλάκι και να τελειώσουμε και να απομείνει η ανάμνηση ενός εφιάλτη απο όνειρο που δεν πραγματοποιηθηκε. Εκδικούνται άγρια τα ανεκπλήρωτα όνειρα. Χιλιάδες παράπονα σαν σταγόνες βροχής στο κενό. Μαζί με ανελπιδα αντίο.

Τὸ ναυάγιο τῆς «Κίχλης»

«Τὸ ξύλο αὐτὸ ποὺ δρόσιζε τὸ μέτωπό μου
τὶς ὦρες ποὺ τὸ μεσημέρι πύρωνε τὶς φλέβες
σὲ ξένα χέρια θέλει ἀνθίσει. Πάρ᾿ το, σοῦ τὸ χαρίζω-
δές, εἶναι ξύλο λεμονιᾶς...»

Ἄκουσα τὴ φωνὴ
καθὼς ἐκοίταζα στὴ θάλασσα νὰ ξεχωρίσω
ἕνα καράβι ποὺ τὸ βούλιαξαν ἐδῶ καὶ χρόνια-
τὄ᾿λεγαν «Κίχλη» ἕνα μικρὸ ναυάγιο- τὰ κατάρτια,
σπασμένα, κυματίζανε λοξὰ στὸ βάθος, σὰν πλοκάμια
ἢ μνήμη ὀνείρων, δείχνοντας τὸ σκαρί του
στόμα θαμπὸ κάποιου μεγάλου κήτους νεκροῦ
σβησμένο στὸ νερό. Μεγάλη ἀπλώνουνταν γαλήνη.

Κι ἄλλες φωνὲς σιγὰ-σιγὰ μὲ τὴ σειρά τους
ἀκολούθησαν- ψίθυροι φτενοὶ καὶ διψασμένοι
ποὺ βγαίναν ἀπὸ τοῦ ἥλιου τ᾿ ἄλλο μέρος, τὸ σκοτεινό-
θἄ ῾λεγες γύρευαν νὰ πιοῦν αἷμα μία στάλα-
ἤτανε γνώριμες μὰ δὲν μποροῦσα νὰ τὶς ξεχωρίσω.

Κι ἦρθε ἡ φωνὴ τοῦ γέρου, αὐτὴ τὴν ἔνιωσα
πέφτοντας στὴν καρδιὰ τῆς μέρας
ἥσυχη, σὰν ἀκίνητη:

«Κι ἂ μὲ δικάσετε νὰ πιῶ τὸ φαρμάκι, εὐχαριστῶ-
τὸ δίκιο σας θἆ ῾ναι τὸ δίκιο μου ποῦ νὰ πηγαίνω
γυρίζοντας σὲ ξένους τόπους, ἕνα στρογγυλὸ λιθάρι.

Τὸ θάνατο τὸν προτιμῶ-
ποιὸς πάει γιὰ τὸ καλύτερο ὁ θεὸς τὸ ξέρει».

Χῶρες τοῦ ἥλιου καὶ δὲν μπορεῖτε ν᾿ ἀντικρίσετε τὸν ἥλιο.
Χῶρες τοῦ ἀνθρώπου καὶ δὲν μπορεῖτε ν᾿ ἀντικρίσετε τὸν
ἄνθρωπο.

Cause

Ok, δεν έχασα δουλειά, αλλά τι γίνεται όταν χάνεις τον εαυτό σου κάθε βράδυ; Και οι δικοί σου σε αγνοούν και δεν παίρνουν χαμπάρι και σε απομακρύνουν γιατί απλά δεν το διαχειρίζονται; Φτάσαμε σε μια εποχή όπου πρέπει να είσαι διαχειρίσιμος και εσύ σε θέση να διαχειρίζεσαι τα πάντα, τα συναισθήματα σου, την θλίψη σου, τον χρόνο σου, τον καιρό....και πάλι καταλήγεις βουβός και θυμωμένος

Την νύχτα των φαντασμάτων και των νοσταλγιών

Την νύχτα της μοναξιάς....που έρχεσαι στις σκέψεις μου αλλά ποτέ δίπλα μου...

Και η αναμονή σε έχει γεράσει....παρέα με ένα γουρούνι αντί για σκύλο....

Σαν τις ψυχές των ανθρώπων, περιφέρονται πίσω σεντόνια και μάσκες, για να κρύψουν την παραμόρφωση από τον πόνο και τις πληγές τους, συνοδεύομενες πάντα από παλιάτσους φόβους και στα χέρια περιφέρουν μια μαδημένη καρδιά, βορά σε όποιον την πάρει στα χέρια του, τερματισμένη από αέναη θλίψη 

Και σαν το Μύστη, παλεύεις να αναπλάσεις και να ενώσεις τα κομμάτια σου από την αρχή....με την μαγεία της μουσικής για κόλλα...

ΓΙΑ ΝΑ 

Να θυμάσαι/ μαι πως ...

 

Η χαμένη τρυφερότητα

                                                        Θυμάμαι ακόμα...

Νύχτα - Γυνή και Θάλασσα...μαζί με Σελήνη

Ξέρεις γιατί είμαι ερωτευμένη με την θάλασσα; Γιατί κανείς δεν της αντιστέκεται; Γιατί ήταν, είναι και θα είναι η αιώνια Γυναίκα; 

Γιατί δεν μπορείς να της κρυφτείς, δεν γίνεται να υποκριθείς, αδυνατείς να την πείσεις....Είναι αέναη και αγέραστη, μπορεί να σε θανατώσει με την παραμικρή της οργή και να σε βουλιάξει στο βυθό της με κάθε της ανασαιμιά...

Καραδοκεί και σε παρατηρεί....σαν από πάντα. Από τότε που βρίσκόσουν στη μήτρα της μάνας σου.

Γυμνός προχωράς εντός της....πως αλλιώς ; Πως αλλιώς θα την αγγίξεις..χωρίς να βραχείς;

Εδώ δεν είναι στεριά, να ανασκουμπωθείς, να αλλάξεις πορεία, να μετανιώσεις...Εδώ μπορείς να γελάς και να κλαις ταυτόχρονα....μικρός και απέραντος σαν εκείνη. Εδώ δεν μπορείς να αλλάζεις μορφές και διαθέσεις  σαν χαμαιλέοντας.Εδώ δεν μπορείς να είσαι λιγοστός, παρά απέραντος και βαθύς ..σαν εκείνη. Ή την κολυμπάς με την σάρκα σου υγρή και αλατισμένη πέρα ως πέρα ή παραμένεις στην ασφάλεια της στεριάς και την θωρείς από μακρυά, σαν μια γυναίκα που δεν ήσουν θαραλέος αρκετά να κατακτήσεις.

Το σκέφτεται κανείς όταν πέφτει στην θάλασσα; Το σκέφτεται κανείς όταν ερωτεύεται; 

Μέσα στην νύχτα βυθίζομαι στις σκέψεις της και στο κορμί της...Χάνομαι...σαν έτοιμη από καιρό, παραδίνομαι δίχως δισταγμούς και μαύρες σκέψεις. Ταξιδεύω στα κύματα της κι οι σιωπές της με κατακλύζουν..το ίδιο και οι μουσικές της. Καμία σύγκριση, καμία διαφορά. Ξέρεις η θάλασσα είναι η μόνη που με ηρεμεί πραγματικά...πως αλλιώς σαν μια άξια ερωμένη που ξέρει πως να περιποιηθεί τον εραστή της. Σιωπώ και ηρεμώ από τις σκέψεις και τα στοιχειά εντός μου. Πως γίνεται αλλιώς ; Aφού είναι πιο άγρια από μένα...σαρωτική. Πως μπορείς να αντισταθείς σε κάτι άναρχο χωρίς οι πόθοι να κάνουν ολονυχτία; 

Kαι ένα κόκκινο φεγγάρι μελαγχολικό και παιχνιδιάρικο να ξεπροβάλλει δισταχτικά από τον Ορίζοντα και να μας καλοσορίζει με το φως του. Σαν να ξέρει κι αυτό από πάντα...

Όπως πάντα, η θάλασσα διαθέτει ένα μεγαλείο και μια απλότητα συμπαντικής φύσεως, που επιβάλλει τη σιωπή. Γιατί, τι μπορεί να πει ο άνθρωπος, ιδιαίτερα τη νύχτα, όταν ο ωκεανός είναι μόνος με τον αστερόεντα ουρανό? Ο καθένας κοιτάζει μακριά, αμίλητος, παραιτημένος από κάθε προσωπική δύναμη, ενώ παλιές κουβέντες, παλιές εικόνες, περνούν πολυάριθμες από το νου του. Η θάλασσα είναι όπως η μουσική : φέρνει μέσα της και αγγίζει όλα τα όνειρα της ψυχής.

Η ομορφιά της θάλασσας οφείλεται στο ότι μας αναγκάζει να καταδυθούμε στους γόνιμους βυθούς της ψυχής, όπου ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον εαυτό μας. Για την ώρα είμαστε ακόμα εξαντλημένοι από τη φουρτούνα των τελευταίων ημερών. Αναμηρυκάζουμε και βάζουμε σε τάξη, με μια ασυνείδητη διεργασία, όλα αυτά που η Ελλάδα ανέτρεψε μέσα μας. 

Μόνο στην θάλασσα νιώθω ολόκληρη. Και δεν νομίζω πως είμαι η μόνη. Όλοι μας βιώνουμε αυτό ασυναίσθητα. Καθώς προχωρούν πιο βαθιά στην αγκαλιά της θάλασσας, νιώθουν αυτό το αναπάντεχο αίσθημα ολότητας να τους πλημμυρίζει, διότι γνωρίζουν πως δεν υπάρχει άλλος τρόπος και πως αυτή η υγρή πανοπλία θα κυριεύσει κάθε σπιθαμή του κορμιού τους, κάθε γωνιά της ψυχής τους, τίποτα δεν θα μείνει στεγνό...

                                         Κάθομαι στο λιμάνι , 

                           η θάλασσα με καλεί 

                          Κρύβομαι μέσα στο νερό

                         Αλλά πρέπει να αναπνεύσω

                  Είσαι ένα κύμα του ωκεανού, αγάπη μου

                        που συνθλίβεται στην πλώρη 

                       Είμαι ένας κατάδικος, αγάπη μου

                   Αν έβρισκα ένα τρόπο να σε ταξιδέψω

                   Ίσως απλά να βρισκόμουν μακρυά.

ΠΟΙΑ ΕΙΜΑΙ ΣΗΜΕΡΑ?

Ποιός είσαι λοιπόν, πίσω απ'αυτό το πρόσωπο που η κάθε μέρα τ'αλλάζει;
Ποιός είσαι πίσω απ'τις πράξεις που κάνεις τη μέρα, πίσω απ'τις πράξεις που συλλογίζεσαι τη νύχτα;
Αρίθμητα πρόσωπα μέσα σου, καθένα ζητάει να υπάρξει σκοτώνοντας το άλλο. Ποιό ειναι το αληθινό; Ποιό είναι αυτό το πρόσωπο που κανείς καθρέφτης δεν μπορεί να σου το δώσει;

...Τάσος Λειβαδίτης..

ΟΤΑΝ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ

Ὅταν σὲ περιμένω καὶ δὲν ἔρχεσαι,
ὁ νοῦς μου πάει στοὺς τσαλακωμένους,
σ᾿ αὐτοὺς ποὺ ὧρες στέκονται σὲ μία οὐρά,
ἔξω ἀπὸ μία πόρτα ἢ μπροστὰ σ᾿ ἕναν ὑπάλληλο,
κι ἐκλιπαροῦν μὲ μία αἴτηση στὸ χέρι
γιὰ μία ὑπογραφή, γιὰ μία ψευτοσύνταξη.
Ὅταν σὲ περιμένω καὶ δὲν ἔρχεσαι,
γίνομαι ἕνα με τοὺς τσαλακωμένους

Εν αρχή ην η μουσική!

«Η Μουσική είναι η κίνηση του ήχου για να φτάσει την ψυχή και να της διδάξει την αρετή»,
«η μουσική είναι ένας ηθικός κανόνας. Δίνει ψυχή στο σύμπαν, φτερά στη σκέψη, απογειώνει τη φαντασία, χαρίζει χαρά στη λύπη και ζωή στα πάντα».

Κατολοφύρομαι κατολοφύρομαι
ματέρος αίμα σας ο σ' αναβακχεύει
ο μέγας όλβος ου μόνιμος εν βροτοίς
ανά δε λαίφος ως τις ακάτου θοάς
τινάξας δαίμων κατέκλυσεν δεινών
πόνων ως πόντου λάβροις ολεθρίοι
σιν εν κύμασιν.

Το ναρκωτικό της ψυχής μου. Δεν θα λυτρωθώ ποτέ από αυτό. Λαβωμένη αιώνια μαθαίνω στην καρδιά μου να ψιθυρίζει τους στίχους της, γραμμένους στα ελληνικά......

                    Την γλώσσα των Θεών!


Όσον ζης φαίνου•
μηδέν όλως συ λυπού•
προς ολίγον εστί το ζήν,
το τέλος ο χρόνος απαιτεί.

Όσο ζεις λάμψε,
καθόλου μη λυπάσαι.
Για λίγο διαρκεί η ζωή,
ο χρόνος απαιτεί το τέλος.

ΣΕΙΚΙΛΟΣ ΕΥΤΕΡΠΗΙ
Ο Σείκιλος στην (Μούσα) Ευτέρπη.

Δέξαι ταν Αγαθάν Τύχαν,
δέξαι ταν Υγίειαν,
αν φέρομεν παρα τας Θεού,
αν εκαλέσσατο Τήνα!

Δέξου την Αγαθή Τύχη,
δέξου την Υγεία,
την οποία οφείλουμε στην Θεά
και την οποία Εκείνη προκαλεί!